Gruby klient (ang. fat client) jest terminem informatycznym używanym w sieciach o architekturze klient-serwer, który odnosi się do stacji roboczej użytkownika. Jest ona wyposażona w komplet urządzeń peryferyjnych, z zainstalowanym systemem operacyjnym i zestawem aplikacji. Jest przeciwieństwem cienkiego klienta. Jego przykładem są natomiast aplikacje typu Swing napisane w języku Java oraz kontrolki ActiveX w C/C++.
Programy użytkowe wykonywane są automatycznie i bezpośrednio na stacji, która dokonuje przetwarzania danych oraz ich wymiany z użytkownikiem i innymi komputerami w sieci. Dane te przechowywane są po stronie serwera.
Obie te rzeczy znajdują się na lokalnym komputerze użytkownika.
Charakterystyczne dla grubego klienta jest to, że wszystko - serwer i przetwarzanie informacji, pliki tymczasowe, pamięć podręczna - usytuowane jest na komputerze użytkownika. Zapewniona jest w ten sposób niezależność od Internetu i pełna funkcjonalność.
Gruby klient swoją nazwę bierze od tego, iż ogromne procesy potrzebują potężnych kanałów danych. Nazywane są one grubymi, co oznacza szerokość pasma. Wymiana w tych kanałach odbywa się w ramach protokołu TCP/IP. Zanim pojawiła się wersja 8.2 był to jedyny rodzaj pracy dla tego samego typu.
Jest on trudny w instalacji i generuje wysokie koszty.
